The sculptures in Christopher Wise’s exhibition Affliction reveal the power in the infinitesimal. Microscopic specimens: spores, bacteria, viruses are recreated on a grand scale. The prosaic materials, common to Thailand, hint at the dark roots of materialism, industry and policy whose banality make us ill. Yet the bold primary colors have a simple beauty that echoes the seductive qualities of the “entertainments and devices” we are addicted to, things we know are unhealthy but can’t put away. Reminiscent of enlarged toys, the specimens symbolize an immature curiosity that never learns. Objects are multiplied to be come a new object, as cells divide and grow to become organisms. With the addition of other surfaces or other objects, they evolve to become more beautiful, addictive and irresistible.
In Le desert, Albert Camus speaks of a “repugnant materialism” where everything we do and pursue in a capitalist age ravages our very existence — where we voluntarily swap dead ideas for living realities, another type of contagion. The Plague of Camus’ novel, the critic John Cruikshank insists, is also a reflection on “man’s metaphysical dereliction in the world.” We are powerless to resist, no vaccines or antibodies can stop us spreading the affliction. We “share” and “like” our phantasmagoria across the world.
The pieces are named in Latin, referring to a resemblance to events and things occurring during our own time of affliction.
นิทรรศการครั้งนี้เป็นการแสดงพลังของสิ่งที่มีอณูเล็กมากๆ อาทิเช่นสิ่งที่มองผ่านกล้องจุลทรรศน์ ไม่ว่าจะเป็นสปอร์, แบคทีเรีย หรือไวรัส ได้ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ในขนาดที่ใหญ่มหึมา โดยใช้วัสดุที่สุดแสนธรรมดาและพบเจอได้ทุกที่ในเมืองไทย เหมือนเป็นนัยยะของรากฐานอันน่าหดหู่ของวัตถุนิยม, อุตสาหกรรม และนโยบายการบริหารอันน่าเบื่อหน่ายและไม่สร้างสรรค์ เป็นผลให้มนุษย์ป่วยลงเรื่อยๆ
ในผลงานประติมากรรมชุดนี้ ศิลปินเลือกใช้สีหลักที่มีความโดดเด่น สวยเรียบ สะท้อนให้เห็นถึงคุณสมบัติอันยั่วยวนของ “ความเพลิดเพลินและเครื่องมือ” ที่ทุกคนต่างเสพติดอย่างงมงาย สิ่งที่เรารู้ว่าไม่ดีแต่ก็ไม่สามารถเลิกสนใจได้ นอกจากนี้งานชุดนี้ยังทำให้หวนนึกถึงของเล่นในวัยเด็กที่ถูกขยายใหญ่ เป็นของประหลาดที่ศิลปินต้องการแสดงว่าเป็นสัญลักษณ์ของความอยากรู้อยากเห็นที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ และไม่เคยเรียนรู้ได้โดยมนุษย์ วัตถุถูกต่อเติมเพิ่มจำนวนหลายเท่ากลายเป็นวัตถุใหม่ ในขณะที่เซลล์แบ่งร่างและเติบโตไปเป็นสิ่งมีชีวิต เพราะการเพิ่มพื้นผิวหรือการผสมเข้ากับวัตถุอื่นๆ มันจึงถูกเปลี่ยนให้เป็นของที่สวยงามมากขึ้น ยั่วยวน และไม่อาจหักห้ามใจได้
ในหนังสือ Le desert ของ Albert Camus ได้กล่าวถึงลัทธิวัตถุนิยมที่น่ารังเกียจ ว่าทุกสิ่งที่มนุษย์กระทำและพยายามเสาะแสวงหาในยุคทุนนิยมได้ทำลายร้างการดำรงอยู่ของเรา มนุษย์เลือกที่จะแลกเปลี่ยนความคิดที่ตายไปแล้ว เพื่อชีวิตแห่งความเป็นจริง ราวกับกับโรคติดเชื้อชนิดหนึ่ง นักวิจารณ์หนังสือ John Cruikshank พูดถึงหนังสือ The Plague ของ Camus ว่ามันเป็นการสะท้อนให้เห็นถึง “การเลื่อนลอยของมนุษย์ในโลก” เราไม่มีอำนาจที่จะต่อต้าน ไม่มีวัคซีนหรือยาฆ่าเชื้อที่สามารถหยุดยั้งการแพร่กระจายของความทุกข์ยากได้ เรา “แบ่งปัน” และเราต่างก็ “ชอบ” ความฝันของเราทุกคน
ผลงานประติมากรรมครั้งนี้ถูกตั้งชื่อเป็นภาษาลาติน หมายถึงความคล้ายคลึงกับเหตุการณ์และสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาแห่งความทุกข์ของเรา
“O what has come over us? Where arethe violent fates pushing us back to? I see passing by, in headlong flight,time which makes the world a fleeting place. There seems to be no defense andno understanding of the cause of the afflictions. Was it the operation of theheavenly bodies or of our own iniquitous doings, being sent down upon mankindfor our correction by the wrath of an almighty power? Our distraction byentertainments and devices, ignorant of seeing the almighty in theinfinitesimal. We are absorbed in pleasure with song and revel, sparing tosatisfy no appetite, and to laugh and mock at no event. A plague of ecstaticdespair echoes throughout the East and West, persons are distraught and almostwithout feeling. Little by little, from town to town, from village to village,from house to house, and finally from person to person the connective tissue ofthe affliction-ridden society has come undone and in its place a cruel, surrealrapport. The afflictions have made us more avaricious and grasping, even thoughwe have far greater possessions. More covetous and disturbed by each other morefrequently with suits, brawls, disputes, and pleas.
As we recognize our own afflictions,not to speak of many others of a similar or even graver complexion, diverseapprehensions and imaginations we view each other with harsh resolution, toshun and abhor all contact with the sick thinking, thereby to make our ownhealth secure. Sound judgment, perhaps, as it affirmed that there was nomedicine for the affliction superior or equal in efficacy to flight. But towhere? Our need to have the freedom sufficient to satisfy our appetites not asrecluses, but free to enviously regard those things particularly to our tasteor liking.
Lamenting our misery, we fear toremain, yet dare not flee.”
